WNM – Wiara Nadzieja Miłość

Wszyscy prorocy świadczą o tym, że każdy, kto w Niego wierzy, przez Jego imię otrzymuje odpuszczenie grzechów.

To zdanie jest tak wymowne, że nie wymaga komentarza. Bo przecież to jest tak oczywiste, że przez imię Jezus otrzymuję odpuszczenie grzechów, to jest tak oczywiste, że gdy czuję potrzebę, po prostu idę do spowiedzi, że może jest już kwestią mojego przyzwyczajenia, a nie wiary?

Jakiś czas temu moja przyjaciółka powiedziała mi o tym, co usłyszała od księdza w czasie spowiedzi -“Za chwilę odejdziesz od konfesjonału i będziesz całkowicie czysta, nic w tej chwili nie może oddzielić Cię od Boga”. To przecież nie jest nic odkrywczego, a jednak te słowa zapadły mi w pamięć. Sama nie raz patrzę na siebie przez pryzmat popełnionych błędów. Nie mogę pojąć, jak to możliwe, że Bóg tego nie robi, że ciągle daje mi “czystą kartę”. Widzę ile razy wracam do tych samych grzechów, złych nawyków i myślę sobie “Ile jeszcze?”, “Jak można tyle razy zaczynać od nowa?”. Jestem na siebie wściekła, oceniam siebie surowo, mam dość… .

Św. Maksymilian Kolbe często słyszał skargi: “Chcę się poprawić, chcę być lepszy, ale nie mogę”. Tłumaczył, że takie przyznanie się świadczy o braku ufności i o pysze. Ludzie, którzy tak mówią, “liczą jedynie na własne siły i uważają, że do pewnej granicy to lub owo potrafią, zapominając, że własnymi siłami, sami z siebie nic nie potrafimy…”.

Może właśnie na tym polega problem. Może brakuje mi wiary w Boże Miłosierdzie? Podczas jednej z rozmów powiedziałam “Ja tak się staram, ciągle próbuję ale mi nie wychodzi.” Usłyszałam: “Właśnie Ty się starasz, a może daj działać Bogu”. A więc to wcale nie musi być tak skomplikowane. Tyle razy patrzymy za siebie, rozdrapujemy stare rany, myślimy o tym co było “nie tak”, że nie zauważamy tego, jak On wyciąga do nas rękę I mówi “Zacznijmy jeszcze raz”.

Przychodzi mi na myśl scena z filmu pt. “Czy naprawdę wierzysz?”. W środku opowieści pojawia się pastor, któremu uliczny kaznodzieja zadaje pytanie – “Czy naprawdę wierzysz w krzyż Jezusa Chrystusa?”. Odpowiedź na to pytanie wydaje się prosta. Trudność może pojawić się przy kolejnym: “Jeśli wierzysz, to co z tym zrobisz?”. Może skupisz się na tym, co jest “tu i teraz”, przyjmiesz tę pomocną dłoń i zaczniesz z wiarą kolejny raz od nowa?

ks.

On zaś im rzekł: « Z powodu małej wiary waszej. Bo zaprawdę, powiadam wam: Jeśli będziecie mieć wiarę jak ziarnko gorczycy, powiecie tej górze: “Przesuń się stąd tam!”, a przesunie się. I nic niemożliwego nie będzie dla was.»

Kilka lat temu w Lubartowie wymyśliliśmy, że podczas jednej ze środowych adoracji będzie można wziąć małe ziarenko i wrzucić je do doniczki z ziemią. Nie pamiętam już do którego fragmentu Ewangelii było to odniesienie ani co to miało symbolizować. Pamiętam natomiast, że przyniosłam swoją przyszłą roślinkę do domu i postawiłam na oknie między różnymi paprotkami. Osobiście wybierałam rodzaj nasion i cieszyłam się, że z tak małych kuleczek wyrosną piękne kolorowe kwiaty. Jednak im więcej czasu mijało tym więcej miałam wątpliwości czy aby na pewno tak się stanie.

Mieliście kiedyś poczucie, że bardzo się staracie, ale jednak coś się nie udaje? A może nie tak. Coś tam się udaje, ale na takie 4,5. Niby całkiem nieźle, ale ciągle czegoś brakuje. Chyba trochę tak czują się uczniowie. Dali z siebie całkiem sporo: “Oto my opuściliśmy wszystko i poszliśmy za Tobą” (Mk 10, 28). Mają od Jezusa obietnicę czynienia wspaniałych rzeczy – cudów. A jednak tym razem się nie udało. I Jezus nie mówi uczniom: To z powodu waszej niewiary, bo oni mają “jakąś tam” wiarę, ale ciągle za małą. W porównaniu do ziarnka gorczycy wydaje się jakby wcale jej nie było, ale jest. Tylko zbyt mała. Niekompletna. Może oparta wyłącznie na własnych, ludzkich możliwościach. A Jezus chce dodać do nas swoje małe ziarenko, byśmy razem z Nim mogli przenosić góry, czyli by nawet to, co dla mnie po ludzku jest niemożliwe stało się możliwe. Ba, tu nawet nie ma mowy o przenoszeniu! Te góry pójdą same! (Oczywiście nie mam tu na myśli magicznego sposobu usunięcia problemów, ale to, że z Bożą pomocą jestem w stanie na problem spojrzeć inaczej – tak by góra nie wydawała się już nie do zdobycia.) Raban Maur powiedział, że „dzięki wierze człowiek jest gotowy i zdolny do przyjęcia darów, którymi Bóg chce go obdarzyć.” Ale musi nastąpić to połączenie. JA + BÓG. W żadnym innym wypadku to nie zadziała.

No dobrze, ale dlaczego ziarno? Dlaczego moja wiara ma się stać moim ziarnem? Uwaga teraz zostanie napisana oczywista oczywistość: ziarno jest ziarnem – czyli nie jest owocem. Ale jest coś co można zrobić, żeby ziarno stało się owocem. Trzeba po pierwsze wrzucić je w ziemię. Po drugie – podlewać. Po trzecie – nawozić. I w końcu ZACZEKAĆ. Myślę, że tak samo jest z wiarą. Dlatego właśnie ma stać się ziarnem, by później mogła być owocem. Owocem mojego życia. A więc po pierwsze moją wiarę muszę wrzucić w ziemię – dobrą glebą dla jej rozwoju będzie Wspólnota Kościoła. Tam się wszystko weryfikuje. Podlewać moją wiarę mogę codziennie wiaderkiem modlitwy. Ona zrosi ją porcją Bożej Łaski. Nawozić – Słowem życia, które doda jakże potrzebnych do rozwoju składników odżywczych. I w końcu muszę ZACZEKAĆ. Dać Panu Bogu czas. By On mógł także dorzucić swoje – to On daje wzrost. Tak, zgadza się to najtrudniejsza część pielęgnowania ogrodu wiary.

Ogród wiary. Byli w historii Kościoła tacy święci, za którymi niosła się przyjemna kwiatowa woń. Kto jak kto, święci na pewno dbali o swój wewnętrzny ogród.

drs. +